شعره نو

چادری می زنم
در دامنه های زاگرس
دور می شوم دور
از جاده هایی که به تو می رسد
می گذرم از تکنولوژی
ازاینترنت همراه
می رسم به طبیعت باکره ی
دامنه های زاگرس
نگاه آبی آسمان
شیرینی سایه بلوط
سر به زیر است و مهمان نواز
چشمه های زلال را
دست که می زنی
عشق می نوشی
از سینه دخترکان زمین