شعره نو

دلم شد چاک چاک از برقِ ِ مویت
کِشم چهره به خاک از هجرِ ِ رویَت
نشینم هر زمان حیران و خسته
چونان دیوانه ای بر راه و کویَت
چو لیلی گم شوم در عشق مجنون
تویی مجنون و من در جستجو یت
در این عالم به چشمم چون تو گل نیست
شوم مست و خراب از عطر و بویَت
منم ان تشنه ی برق نگاهت
کنی سیراب مرا از آن سبویت؟
فقط بر من ز تو بس یک اشاره
که چون پروانه ای آیم به سویت.